Dawna ręczna broń palna, rodzaj arkebuza używany przez konnicę od XIV do XVII wieku
Krótko po tym, jak powstała hakownica, pojawił się pierwszy typ broni krótkiej - protoplasta pistoletu, chociaż patrząc na ilustrację poniżej nie sposób nie zauważyć, że petrynał przypomina bardziej strzelbę niż pistolet.
Miał dłuższą od pistoletu lufę i wydłużoną kolbę, zakończoną spłaszczoną stopką o charakterystycznym kształcie, którą strzelec (trzymając broń w jednym ręku) opierał o napierśnik zbroi, ułatwiając sobie w ten sposób celowanie.
Lontem trzymanym w drugim ręku broń odpalano - żelazne kule wystrzeliwano na odległość do 200 kroków. Łatwo sobie wyobrazić, że używana w ten sposób broń nie była, bo nie mogła być celna - strzał padał w przypadkowym momencie i praktycznie niemożliwe było wycelowanie - utrzymanie ciężkiej broni przez dłuższy czas wycelowanej w jeden punkt, manewrowanie drugą ręką, żeby trafić lontem w otwór zapałowy... I to wszystko podczas jazdy na koniu...
Dopiero w późniejszym czasie w petrynałach zastosowano zamek lontowy, a następnie zamek kołowy.
Nazwa tej broni pochodzi od francuskiego słowa poitrine - oznaczającego pierś.
Inne jego nazwy to: eskopeta lub koza.
Ciekawostka:
Podobno Krzyżacy używali petrynałów w bitwie pod Grunwaldem.